تاثیر کپسول اکسیژن در قله های 8000 متری ؟ به گفته آلن آرنت، حقیقت این است که تقریباً بیش از 97 درصد از کوهنوردان اورست از اکسیژن مکمل استفاده می کردند. در بسیاری از قله های 8000 متری دیگر، به ویژه قله های بلندتر مانند Lutse و K2، بیشتر کوهنوردان با استفاده از کپسول های اکسیژن به قله رسیدند.
تاثیرات استفاده از کپسول اکسیژن در قله های مرتفع
استفاده از اکسیژن مکمل برای اولین بار در سال 1924 توسط جورج مالوری و اندرو ایروین مطرح شد. این سیستم نیز مانند بسیاری از فناوری های دیگر دستخوش تغییرات زیادی شده است.
البته اصل اساسی همه این سیستم ها انتقال اکسیژن موجود در یک کپسول فلزی است که معمولاً در یک کوله پشتی حمل می شود و از طریق یک لوله لاستیکی به ماسکی که دهان و بینی کوهنورد را می پوشاند منتقل می شود. یک رگولاتور قابل تنظیم نیز به بالای سیلندر متصل است که جریان اکسیژن را کنترل می کند. یک دریچه بازدم نیز از ورود بازدم کوهنورد به داخل کپسول جلوگیری می کند.
یک تاریخچه مختصر
در اوایل دهه 1990، مشخص نبود که آیا انسان می‌تواند بدون اکسیژن مکمل از ارتفاعات بالا برود یا نه، که مبنای تلاش برای کشف روش‌های انتقال اکسیژن شد. با این حال، نمونه های اولیه سنگین و حجیم بودند و با مشکلات زیادی مواجه شدند.
اولین سیستم اکسیژن مورد استفاده در سال 1922 توسط جورج فینچ آزمایش شد. در آن سال او و جفری بروس به ارتفاع 8175 متری اورست رسیدند و با سیستم خود که حدود 15 کیلوگرم وزن داشت رکورد جدیدی را به نام خود ثبت کردند.
در سال 1953 اولین صعود موفقیت آمیز به اورست توسط ادموند هیلاری و نورگی با استفاده از سیستم اکسیژن 10 کیلوگرمی انجام شد.
در دهه 1960، پزشک و کوهنورد نیروی دریایی، تام هورنبین، ماسک مورد استفاده خلبانان نیروی دریایی را اصلاح کرد تا مدلی جدید و مؤثرتر ارائه دهد. شرکت لوازم خانگی Maytag نیز تعداد محدودی از این ماسک ها را برای استفاده در هنگام صعود آمریکایی به اورست در سال 1963 تولید کرد. طراحی ماسک Hornbein هنوز اساس ماسک های مورد استفاده در کوهنوردی است.
تاثیر اکسیژن کمکی در کوهنوردی چیست؟
جیم گیل در تحقیقی که در وب سایت 8kpeak منتشر شده است، مطالب جالبی ارائه کرده است. او سه سطح اکسیژن را برای بررسی خود در نظر گرفت و به نتایج زیر رسید.
حجم تنفسی 50 لیتر در دقیقه، نشان دهنده صعود دشوار در ارتفاعات است. قله اورست با دبی 4 لیتر در دقیقه به ارتفاع 6004 متری می رسد.
حجم تنفسی 30 لیتر در دقیقه حاکی از یک صعود موثر در ارتفاع است. قله اورست با دبی 4 لیتر در دقیقه به ارتفاع 4950 متری می رسد.
حجم تنفس 10 لیتر در دقیقه، نشان دهنده خواب در ارتفاع است. با دبی 2 لیتر در دقیقه، خواب در ارتفاع 8200 متری از سطح دریا مانند خوابیدن در ارتفاع 3048 متری از سطح دریا است.
همانطور که در بالا می بینید، نتایج به خصوص برای دو حجم تنفسی 30 و 10 لیتری شگفت انگیز است.
راهنمای استفاده از اکسیژن
ماسک و تنظیم کننده را می توانید در بازار دست دوم کاتماندو (اگر قصد صعود از کوه های نپال را دارید) پیدا کنید یا آنها را از شرکتی اجاره کنید که خدمات کوهنوردی را به شما ارائه می دهد. البته این روش چندان قابل اعتماد نیست. در کل بهتر است ماسک و رگولاتور جدید بخرید. پس از تشدید، می توانید آن را برای برنامه بعدی نگه دارید یا آن را بفروشید.
مقدار اکسیژن را محاسبه کنید
به گزارش سایت Mounteverest، سیستم اکسیژن رسانی معمول به شرح زیر است. البته این استانداردها بسته به برند می تواند متفاوت باشد.
بطری یا کپسول اکسیژن 3 تا 4 لیتری فوق سبک با فشار 320 بار که وزن آن تقریباً 2.6 کیلوگرم و حاوی تقریباً 1060 گرم اکسیژن است. با این حال، با کاهش دما، فشار کاهش می یابد.
پس از آن باید مدت زمان صعود و همچنین مدت زمان مصرف اکسیژن را محاسبه کنید. یک سیلندر 3 لیتری تقریباً 720 لیتر اکسیژن دارد.
در هنگام صعود، جریان اکسیژن به طور کلی بین 1، 2، 3 و 4 لیتر متغیر است. توجه داشته باشید که اگرچه ممکن است، اما نباید بیش از 4 لیتر در دقیقه مصرف کنید، زیرا اکسیژن بیشتر سمی و خطرناک خواهد بود. نرخ جریانی که تنظیم می کنید طول عمر هر بطری را تعیین می کند.
در بالا گفتیم که هر کپسول حاوی 720 لیتر اکسیژن است. بنابراین، اگر اکسیژن را با سرعت 2 لیتر در دقیقه مصرف می کنید، به این معنی است که می توانید از یک کپسول اکسیژن به مدت 6 ساعت استفاده کنید.
اگر از 3 لیتر در دقیقه استفاده کنید، یک کپسول تقریباً 4 ساعت و در صورت مصرف 4 لیتر در دقیقه، یک کپسول 3 ساعت دوام می آورد. جریان هوای یک لیتر در دقیقه معادل استفاده از کپسول اکسیژن به مدت 12 ساعت است.
برای خرید لوازم کوهنوردی کلیک کنید.
راهنمای راه اندازی تجهیزات
در بالای کپسول یک دریچه وجود دارد که باید همیشه از آن در برابر آلودگی و آسیب محافظت کنید.
رگلاتور خود را روی شیر قرار دهید و سریع آن را ببندید تا اکسیژن زیادی از دست نرود. فشار از دست دادن اکسیژن صدای زیادی ایجاد می کند.
رگولاتور را ببندید.
یک شیلنگ به رگلاتور متصل است. مخصوصاً مراقب باشید که با کرامپون روی آن پا نگذارید.
یک فشار سنج به رگولاتور متصل است که میزان اکسیژن موجود در کپسول را نشان می دهد.
کپسول و رگولاتور در کوله پشتی شما قرار می گیرند، بنابراین نمی توانید سطح اکسیژن را ببینید. بنابراین، بررسی سطح اکسیژن در هنگام صعود باعث ایجاد مشکل می شود! در نسخه جدید ماسک های اکسیژن، گیج فشار از رگولاتور جدا شده و روی لوله کنار قفسه سینه شما قرار می گیرد. بنابراین بررسی میزان اکسیژن کار دشواری نخواهد بود.
سر دیگر لوله به ماسک متصل است.
باید هر سی دقیقه یکبار قسمت های لاستیکی ماسک را فشار دهید تا یخ نزند.
توجه داشته باشید که اکسیژن بسیار خشک کننده است و می تواند به صورت شما آسیب برساند. بهتر است قبل از استفاده از ماسک صورت خود را با مرطوب کننده چرب کنید.
برای مشاهده لوازم کوهنوردی و کمپینک به وب سایت لوازم کوهنوردی مکنزی مراجعه کنید
میزان مصرف اکسیژن
اکثر کوهنوردان اورست شروع به استفاده از اکسیژن کمپ 3 می کنند. دلیل اصلی این است که خواب خوب شبانه (با دبی یک لیتر در دقیقه) قبل از تلاش طولانی قله صعود را آسان می کند.
شرپاها معمولاً از کمپ 4 شروع به مصرف اکسیژن می کنند. در این ارتفاع، جریان یک لیتر در دقیقه عموماً برای خواب و استراحت استفاده می شود. البته توجه داشته باشید که علت اصلی ارتفاع زدگی معمولا کمبود مایعات است تا کمبود اکسیژن، بنابراین تا حد امکان مایعات بنوشید.
صعودهای تجاری معمولاً حدود 18 ساعت طول می کشد تا به قله برسید. بنابراین اگر از 2.5 لیتر در دقیقه استفاده کنید، حداقل به 4-5 کپسول 3 لیتری نیاز خواهید داشت.
بر اساس موارد فوق، یک محاسبه تجربی انجام می دهیم. اگر کوهنوردی از کمپ 4 شروع به استفاده از اکسیژن کند، برای خواب و استراحت به 1-2 کپسول و برای صعود به قله و بازگشت به کمپ 4 به 4-5 کپسول نیاز دارد.
حالا اگر کوهنوردی بخواهد از اکسیژن کمکی کمپ 3 استفاده کند، باید تقریبا 3 کپسول دیگر اضافه کند، بنابراین حداقل به 10 کپسول نیاز دارد. البته این در صورتی است که بنا به دلایلی مانند بدی آب و هوا نیازی به برنامه ریزی شب های اضافی نباشد.